Hey Koufaria!

    O Σαμαράς? Έχετε προσέξει ότι δεν κοιτάει ποτέ στα μάτια? Ακριβώς όπως οι πολύ φοβισμένοι που έχουν τα πάντα να κρύψουν. Για αυτό είναι επικίνδυνος.

    Ο Βενιζέλος? Είναι τόσο τοξινωμένος (γι αυτό στάζει φαρμάκι) που, όπως ο Πάγκαλος, θα έπρεπε να αποκλειστεί- δια νόμου- από κάθε ηγετικό πόστο. Και η Ντόρα με το χαμόγελο-τάφος. Και ο Γιωργάκης με το κεραυνόπληκτο βλέμμα. Και ο Κουβέλης με την καθώς πρέπει αριστερά. Και η Παπαρήγα με τις εικόνες της. Και ο Πρετεντέρης σαν θεολόγος-γυμνασιάρχης. Και οι λοιποί παιδονόμοι των Μ.Μ.Ε. Hey Koufaria!

     Όλοι μπροστά στην πλημμυρίδα του Σύριζα και την πολιτική γραμματική του «νεολαίου» Τσίπρα.

     Μαζί και το μπουλούκι της οδού Σπανδωνή(1), παλιοί γνώριμοι,  που έρχονται στην ώρα τους, όχι γιατί ζήλεψαν μία κοινοβουλευτική καρριέρα αυτοί αλλά για να βουτήξουν τα χρυσαφικά. Και με τέτοιο στόχο χρειάστηκε να φτιάξουν ως και θεωρία.

    Άνθρωποι κάθε λογής, που δεν είχαν και τίποτα αξιόλογα οικονομικά περιθώρια, σπρώχτηκαν στο καναβάτσο, ταπεινώθηκαν και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις. Εκεί, προς μεγάλη τους έκπληξη,  τους πλάκωσαν στο δημοκρατικό δακρυγόνο οπότε- μόλις προκηρύχτηκαν εκλογές-  κατέφυγαν στον Σύριζα. Τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά της κομματοκρατίας ήταν έξω από τα μεγάλα παιχνίδια και επιπλέον είχε το θάρρος να ζητήσει την εξουσία. Η εκλογική του άνοδος, τον Μάιο, έδωσε ελπίδα και η νίκη του, τον Ιούνιο, θα ’δινε αέρα παντού και  θα πυροδοτούσε εξελίξεις που θα τον ξεπερνούσαν κατά πολύ. Αυτό ακριβώς φοβούνταν οι αντίπαλοί του μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα. Και σ’ αυτό ακριβώς ήλπιζαν άλλοι πολλοί μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα.

    Αλλά ο Σύριζα σαν κάθε κόμμα της Αριστεράς υστέρησε σε έμπνευση, γιατί η Αριστερά σκοτώνει την έμπνευση, αφέθηκε  να γίνει βορά της τηλεόρασης και να συρθεί μέσα στη βρώμα των καναλιών όπου δεν έδειξε ένα άλλο ύφος που θα σήμαινε άλλο ήθος--γιατί μέσα από το ύφος φαίνεται το ήθος.

     Απέφυγε να απαντήσει στο καίριο ερώτημα τι θα κάνουμε άμα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη (φόβος υπαρκτός) και δεν παρουσίασε ένα αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο. Δεν ασχολήθηκε δηλαδή καθόλου με τους φόβους του λαού και επέμενε να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος αφήνοντας τους  εκπροσώπους του στις λογομαχίες να μοιάζουν ή πονηροί ή  ηλίθιοι. Έτσι αντί να δικάζει, αφέθηκε να δικάζεται απ’ αυτούς που έκαναν αθλιότητες, για ό,τι  αυτοί έλεγαν, ότι αυτός θα κάνει. Έπαιξε δηλαδή στο γήπεδο που επέλεξε ο αντίπαλος με τους όρους του αντιπάλου. Ούτε επιθετικό πνεύμα έδειξε γιατί η Αριστερά είναι ενοχική.

    Έπειτα δέχτηκε στους κόλπους του τις βδέλλες του πασοκικού συνδικαλισμού και γέμισε αμφιβολία τους ψηφοφόρους. Επιπλέον σαν καλό κόμμα της Αριστεράς πιστεύει στην  εξανθρωπισμένη Κεφαλαιοκρατία(2). Αντίθετα, ουκ ολίγοι έχουν αρχίσει ενστικτωδώς να χάνουν την πίστη τους σε μια τέτοια παραδοξότητα νοιώθοντας ότι η Δύση, στενεμένη από την άνοδο των ανταγωνιστών της, αρχίζει να πετάει στα σκουπίδια και τον ανθρωπισμό της και ό,τι απέμεινε από τη Δημοκρατία της.

   Δεν είχε λοιπόν να προτείνει άλλο σχέδιο για τον κόσμο παρά μόνο επαναδιαπραγμάτευση. Αυτό είναι και το όριο της Αριστεράς. Διόλου περίεργο που δεν είχε λόγο συγκινητικό!

   Απλά πράμματα δηλαδή -elementary Mr. Watson!- και προτού πούμε ότι ο λαός κιότεψε (γιατί κι αυτό έγινε, πράγμα όχι περίεργο για λαό γερασμένο ηλικιακά-άρα εκτεθειμένο στον φόβο) ας πούμε πρώτα ότι, αυτοί που αυτό ακριβώς είναι η δουλειά τους, δεν στηρίξανε αυτό τον λαό εκεί που αυτός χρειαζότανε στήριξη (και τη ζήταγε). - Στον φόβο του!  

    Από πάντα, κάθε τι έχει τη στιγμή του και πέρασε. Και η στιγμή του Σύριζα ήταν στις 17 Ιούνη, όταν ακόμα είχε την αύρα του 4%! Από δω και πέρα θα γεράσει γρήγορα. Στις επόμενες εκλογές θα είναι ένας εξημερωμένος Σύριζα  Ως τότε θα έχει περάσει την διαδικασία μύησης στην τέχνη της διακυβέρνησης και το μυαλό του θα’ χει πήξει!

    Από την άλλη, μια νίκη του Σύριζα «πρόωρα» ίσως να απέβαινε Πύρρειος και όχι μόνο γι αυτόν. Φόβος όχι αβάσιμος.

    Γιατί όμως τα λέω αυτά! Διότι για όλους αυτούς που κινούνται έξω από τους θεσμούς, είναι εξαιρετικά βολικό το ότι διατηρούν ανοιχτούς διαύλους με ένα κόμμα θεσμικό, ένα κόμμα μέσα στη βουλή. Και  αντίστροφα, αποτελούν και οι ίδιοι για αυτό το κόμμα  διαρκή πηγή ζωντάνιας. Και ακριβώς αυτή η απροσδιόριστη, ρευστή σχέση και αλληλοκάλυψη  όντας απ’ όσο ξέρω, παγκόσμια  πρωτοτυπία- ένα είδος ελληνικής πατέντας- είναι σκανδαλώδης και αποτελεί μέγα πρόβλημα τόσο για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο όσο και για τους  Έλληνες καθεστωτικούς. Γι αυτό καταβάλλονται τόσες προσπάθειες να εξημερωθεί ο Σύριζα, γι αυτό τον ρωτούν συνέχεια αν αποτάσσεται  «αυτό» ή «εκείνο» και του ζητούν διαρκώς δηλώσεις νομιμοφροσύνης.                                                                                                                                                                               .                      

     Η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας τώρα θα σκορπίσει κι άλλη  κόλαση και θα ανοίξει τον δρόμο στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, το μόνο ικανό να σώσει το καθεστώς. Αυτό όμως μετά την ήττα του πνεύματος αντίστασης.

     Και η ζημιά που έχει γίνει επί 30 χρόνια στην ψυχή του Ελληνικού λαού θα προχωρήσει κι άλλο. Θυμηθείτε τις πυρκαγιές το καλοκαίρι του ’07, υπολογίστε τις φετινές, υπολογίστε τα συστήματα ασφαλείας που θα πουληθούν, τον ρατσισμό που «γδέρνει» τις πόρτες, τον καθημερινό φασισμό,την εξαχρείωση και εξαγρίωση μιάς κοινωνίας που δεν βλέπει διέξοδο, κάποιο πιθανό  «απροσδόκητο» γεγονός και συμπεράνατε μαζί μου ότι υπάρχουν συμφέροντα η ψυχική ραχοκοκαλιά του να σπάσει.

  

    Σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό τι μπορούμε  κάνουμε εμείς οι Δημοκράτες? Αυτοί  δηλαδή που ζητούν τη Δημοκρατία που δεν κηδεμονεύεται από κόμματα, την ακηδεμόνευτη Δημοκρατία? Την Δημοκρατία που είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις? Μόνη λύση όλων των πολιτικών Γόρδιων δεσμών?

    Κάνω μόνο μία ερώτηση:  Τι γίνεται με τις Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές? Το εργαλείο που καταφέραμε να φτιάξουμε το προηγούμενο διάστημα. Άτεχνο και δύσχρηστο ακόμα, αλλά πραγματικά δικό μας. Τι γίνεται με κάθε μορφής αυτοοργάνωση? Το μόνο αποκούμπι όταν θα τρέχουμε δεξιά κι αριστερά. Ο μάστορας, όταν χρειαστεί, φτιάχνει τα δικά του εργαλεία. Και τα βελτιώνει σιγά-σιγά. Και σ’αυτά φαίνεται το χέρι του και η σκέψη του. Το ταλέντο του και το μυαλό του.

    Αυτή η κρίση- που δεν είναι οικονομική- θα καταναλώσει όλο το πολιτικό σύστημα ως το ακρότατο αριστερό του όριο. Θα κάψει όλες τις εφεδρείες του ως αναληθείς και ανέντιμες. Είναι δάσκαλος η κρίση-και η στιγμή της αλήθειας. Μπροστά της, ό.τι δεν είναι ειλικρινές καταπίπτει. Είναι η εκδίκηση του νοήματος, η κρίση, και ό,τι στερείται νοήματος μπροστά της καταπίπτει.

    Όταν λοιπόν φτάσει από την οικονομική στην πολιτική χρεωκοπία -γιατί σε κάθε φάση προχωράει όλο και πιο βαθιά- στο τελικό δηλαδή πολιτικό black out,  ποιός θα είναι ήδη  εκεί? Κατάλληλα τοποθετημένος? Έτοιμος  να αναλάβει? Η πόλις ή ο τύρρανος?   Οι μήνες που έρχονται όλο και πιο πολύ με μεσοβασιλεία θα μοιάζουν!

                                                                                                 Β.Η   

(1)  Δρόμος που κατεβαίνει λοξά και συμβάλλει στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Βενιζέλου, στην Θεσσαλονίκη και τον οποίο κατέβηκε με φόρα το τρίκυκλο την ώρα που την παραπάνω διασταύρωση διέσχιζε, προπηλακιζόμενος  και λοιδορούμενος  ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Μια μακρινή εποχή όπου το να είναι κανείς βουλευτής της Αριστεράς στην Ελλάδα διατηρούσε ακόμα κάποιο νόημα!

(2)  Χρησιμοποιώ όχι τον λατινογενή όρο «καπιταλισμός» που δεν λέει και πολλά, αλλά τον ελληνικό «Κεφαλαιοκρατία» που τα λέει όλα!

Δημιουργία σημείου επαναφοράς του Συστήματος

Η Επαναφορά Συστήματος βοηθά να επανέλθουν τα αρχεία συστήματος σε ένα παλαιότερο χρονικό σημείο. Είναι ένας τρόπος να αναιρεθούν αλλαγές του συστήματος χωρίς να επηρεαστούν τα δομικά αρχεία.

Η Επαναφορά Συστήματος χρησιμοποιεί μια δυνατότητα που ονομάζεται Προστασία Συστήματος για την τακτική δημιουργία και αποθήκευση σημείων επαναφοράς.

Τα σημεία επαναφοράς περιέχουν πληροφορίες σχετικά με ρυθμίσεις μητρώου και άλλες πληροφορίες συστήματος.

Σημεία επαναφοράς δημιουργούνται και με μη αυτόματο τρόπο.

Το σημείο επαναφοράς αντιπροσωπεύει μια αποθηκευμένη κατάσταση των αρχείων του συστήματος. Τα σημεία επαναφοράς δημιουργούνται αυτόματα από την Επαναφορά Συστήματος κάθε εβδομάδα και σε κάθε περίπτωση που η Επαναφορά Συστήματος εντοπίσει την έναρξη αλλαγής.

Τα αντίγραφα ασφαλείας ειδώλου συστήματος που είναι αποθηκευμένα σε σκληρούς δίσκους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για Επαναφορά Συστήματος, όπως ακριβώς τα σημεία επαναφοράς δημιουργήθηκαν από την προστασία του συστήματος.

Προς ναυαγούς

Απομεινάρια του Grafton το 1888

«Ο γιατρός Αλαίν Μπωμπάρ, γνωστός για το αξιοθαύμαστο θαλάσσιο εγχείρημά του (το 1952 διέσχισε με μια μικρή φουσκωτή σχεδία τον Ατλαντικό από τα Κανάρια έως τις Αντίλλες μέσα σε 65 μέρες τρεφόμενος αποκλειστικά από ό,τι είχε να του δώσει η ίδια η θάλασσα), έχει συνοψίσει πολύ εύστοχα το βασικό πρόβλημα του ναυαγού: χωρίς φαγητό μπορούμε να επιβιώσουμε 30 μέρες∙ χωρίς νερό μπορούμε να ζήσουμε 10 μέρες∙ αλλά η απελπισία μπορεί να μας σκοτώσει μέσα σε λίγες ώρες. […]

[1864. Νότια της Νέας Ζηλανδίας.] Ακινητοποιημένο από έναν ξαφνικό και βίαιο ανεμοστρόβιλο στο μυχό ενός φιόρδ, το Grafton ναυαγεί. Σ’ αυτό το άγριο νησί με το απάνθρωπο κλίμα, το πρώτο πρόβλημα των ναυαγών είναι το εντελώς στοιχειώδες:πώς θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Με το πέρασμα των εβδομάδων και των μηνών, ένα δεύτερο πρόβλημα έρχεται στην επιφάνεια: πώς θα καταφέρουν ν’ αποδράσουν από αυτή την φρικτή φυσική φυλακή; […]

Σ’ αυτή την κατάσταση ακραίας ένδειας (αφού δεν είχαν κατορθώσει να περισώσουν και πολλά πράγματα από το ναυάγιο), έχουν πρώτα πρώτα ν’αντιμετωπίσουν υλικά προβλήματα που τους φαίνονται τεράστια. Όμως πολύ γρήγορα το καταπληκτικό απόθεμα εμπειρικών γνώσεων, που είχε αποκομίσει κατά την περιπετειώδη ζωή του ο Ρεϊνάλ, κάνει πραγματικά θαύματα. Καθοδηγεί τη μικρή κοινότητα στο πρώτο μεγάλο έργο της, που είναι η κατασκευή μιας μεγάλης ξύλινης καλύβας γερά στερεωμένης στο έδαφος για να τους προστατεύει από τους τυφώνες που έρχονταν από την Ανταρκτική. Χάρη στις γνώσεις εφαρμοσμένης χημείας που είχε, καταφέρνει να φτιάξει τσιμένο για να συγκολλήσει τις πέτρες της καμινάδας, και δεψικό οξύ για να συντηρεί σε άριστη κατάσταση τα δέρματα φώκιας που σύντομα αντικατέστησαν τα κουρελιασμένα ρούχα τους και από τα οποία έφτιαξαν καινούργιες μπότες. Εφηύρε μάλιστα και μια μέθοδο για να φτιάχνει εξαιρετικής ποιότητας σαπούνι! […]

Ωστόσο, καμιά από αυτές τις προσπάθειες επιβίωσης δεν θα μπορούσε να ευοδωθεί αν η μικρή κοινότητα δεν είχε συνοχή. Και σε αυτό το πολιτικό, ψυχολογικό και ηθικό πεδίο, ο Ρεϊνάλ αποδείχτηκε ιδιοφυής. Όσο το πλοίο ταξιδεύει κανονικά, οι πάντες αναγνωρίζουν ως υπέρτατη αρχή τον καπετάνιο. Όμως όταν το πλοίο ναυαγήσει, η αρχή αυτή διαλύεται: ο καπετάνιος είναι κι αυτός ένας ναυαγός όπως όλοι και η αρχηγία του δεν στηρίζεται πουθενά.Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες μετά το ναυάγιο, ο κάπταιν Μάσγκρεϊβ σημειώνει με ανησυχία στο Ημερολόγιό του την αλλαγή στάσης που παρατηρεί, αν και όχι τόσο ξεκάθαρα, στους τρεις ναύτες του.Δεν ξέρει όμως με ποιο τρόπο να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. […]

Ο Ρεϊνάλ ωστόσο το αντιλήφθηκε πάρα πολύ γρήγορα. Μόλις ολοκληρώθηκε η κατασκευή της καλύβας, αναλύει με μεγάλη διαύγεια την κατάσταση:

“Όμως δεν έφτανε να φροντίσουμε μόνο την υλική όψη της ζωής. Η ηθική πλευρά απαιτούσε εξίσου την προσοχή μας. Βέβαια, από τη στιγμή που ναυαγήσαμε και μετά, ζούσαμε ενωμένοι και με ομόνοια∙ θα έλεγα ακόμη και με γνήσια αδερφοσύνη μεταξύ μας. Παρολαυτά, σιγά σιγά αρχίσαμε, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, να παρασυρόμαστε από τις διαθέσεις της στιγμής, να μας ξεφεύγουν προσβλητικά λόγια που φυσικά προκαλούσαν εξίσου έντονη αντίδραση από τον άλλον, ή πάλι να γινόμαστε στριφνοί και πικρόχολοι αναμεταξύ μας, δηλαδή να πέφτουμε σε συμπεριφορές που θα είχαν ολέθριες επιπτώσεις. Είχαμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλον! (…) Ήταν ολοφάνερο, ότι η μόνη μας δύναμη ήταν η ενότητά μας και πως η διχόνοια και η διαίρεση θα μας οδηγούσαν στο χαμό. Μα ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, που ούτε η λογική, ούτε η αγωνία να μη χάσει τον αυτοσεβασμό του, ούτε ακόμα και η ψυχρή αποτίμηση του συμφέροντός του δεν είναι πάντοτε ικανά να τον βαστήξουν σταθερό σε αυτό που πρέπει να κάνει”.

Και συμπεραίνει από όλα αυτά: “Ο άνθρωπος χρειάζεται έναν εξωτερικό κανόνα, μια πειθαρχία, να τον προστατεύει από την αποθάρρυνση της θέλησής του”. […]

Έτσι, ο Ρεϊνάλ προτείνει στους συντρόφους του να εκλέξουν ανάμεσά τους,“όχι έναν αφέντη, ούτε κάποιον ανώτερό τους, μα έναν αρχηγό οικογένειας” − ή,καλύτερα ακόμη, “ένα πρωτότοκο αδελφό”. Καθήκον του θα είναι να βαστάει την πειθαρχία και την ομόνοια στην κοινότητα, να λύνει τις ενδεχόμενες συγκρούσεις,και να διευθύνει και να καταμερίζει τις καθημερινές δουλειές. Όμως στα σοβαρά ζητήματα, δεν θα μπορεί να αποφασίζει χωρίς τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας. Κι αν έκανε κατάχρηση της εξουσίας του, τότε η κοινότητα είχε το δικαίωμα να τον παύσει και να βάλει άλλον στη θέση του. Αυτό το Σύνταγμα έγινε ομόφωνα δεκτό,το ανέγραψαν στο εσώφυλλο μιας Βίβλου, που είχαν σώσει απ’ το ναυάγιο, και“κάθε Κυριακή, πριν από την προσευχή, έπρεπε να το διαβάζουμε και να ορκιζόμαστε, ακουμπώντας τα χέρια μας στο ιερό βιβλίο, πίστη και σεβασμό στο Σύνταγμά μας”. […]

Η ελπίδα που επέτρεψε στους ναυαγούς των νήσων Ώκλαντ να επιβιώσουν,και στη συνέχεια να θριαμβεύσουν, ήταν καμωμένη από ιδιοφυΐα, θάρρος και θέληση. […]

Στο βιβλίο που έγραψε αργότερα ο Ρεϊνάλ, αναφέρεται σε πολλά σημεία στη θεία Πρόνοια και στον Παντοδύναμο. Αυτά τα κομμάτια είναι γραμμένα σ’ ένα ύφος μάλλον θρήσκο, διδακτικό και συμβατικό, κάτι που μ’ έκανε να θεωρήσω αρχικά ότι απλώς αναμασούσε τα κλισέ της εποχής του. Νομίζω όμως, τώρα πια, πως έκανα λάθος. Χρησιμοποιούσε τα κλισέ γιατί δεν είχε άλλες λέξεις για να εκφράσει μια γνήσια αλήθεια της εμπειρίας του. Αν κατάφερε να επιβιώσει, το κατόρθωσε και χάρη στην πίστη του.»

Simon Leys, Les naufragés des Auckland

από το βιβλίο του Le Studio de l’ inutilité (Απρίλιος 2012, εκδ. Flammarion)

Σημ. του H.S. Το κείμενο αναφέρεται στο ναυάγιο της σκούνας Grafton το Γενάρη του 1864 στη νήσο Ώκλαντ, το μεγαλύτερο νησί (40 χλμ μήκος)του ομώνυμου αρχιπελάγους νότια της Νέας Ζηλανδίας − μια ιστορία, από την οποία φαίνεται να εμπνεύστηκε ο Ιούλιος Βέρν το μυθιστόρημά του Η μυστηριώδης νήσος. Η περιπέτεια ξεκίνησε όταν ο μόλις 30 ετών πολύπλαγκτος και πολύτροπος François Edouard Reynal ναύλωσε τη σκούνα και προσέλαβε τον σχεδόν συνομήλικό του Αμερικανό καπετάνιο Thomas Musgrave, τον 20χρονο Άγγλο George Harris και τον 28χρονο Νορβηγό Alexander McLaren για ναύτες, και τον 23χρονο Πορτογάλο μάγειρα Henry Forgès,πιστεύοντας ότι θα πετύχαινε κυνηγώντας φώκιες στο ακατοίκητο νησί Κάμπελ,κοντά στην Ανταρκτική. Το ταξίδι τους αποδείχτηκε άκαρπο και στην επιστροφή ναυάγησαν στη νήσο Ώκλαντ, όπου έμειναν για 18 μήνες με την ελπίδα, αρχικά, ότι κάποιο πλοίο θα περνούσε και θα τους έσωζε. Μα οι ελπίδες τους αυτές αποδείχτηκαν φρούδες∙ κι έτσι, έπειτα από πολλούς αγώνες, σκάρωσαν σιγά-σιγά μια μικρή βάρκα με πανιά, στην οποία επιβιβάστηκαν 3 από τους 5 (δεν τους χωρούσε όλους),έφτασαν στην ασφαλή νήσο Στιούαρτ από όπου έστειλαν ένα πλοίο για να σώσει και τους δυο εναπομείναντες στην Ώκλαντ. Τόσο ο Ρεϊνάλ όσο και ο Μάσγκρεϊβ έγραψαν σε βιβλίο την περιπέτειά τους. Το βιβλίο του πρώτου, με τίτλο Les naufragés des Auckland, κυκλοφόρησε το 1870 κι είχε τεράστια επιτυχία. Οι τρεις τόμεις της Μυστηριώδους Νήσου κυκλοφόρησαν μεταξύ 1874-1875.

Αξίζει να σας μεταφέρω και μια παράλληλη, αλλά τραγική ιστορία, που εκτυλίχθηκε την ίδια εποχή στο ίδιο νησί και αναφέρει ο Leys. Μόλις δυο μήνες μετά το ναυάγιο του Grafton, στην άλλη άκρη του νησιού ναυαγεί το σκωτσέζικο τρικάταρτο Invercauld με 25 επιβαίνοντες. Από αυτούς, οι 6 πνίγηκαν επιτόπου και οι υπόλοιποι 19 κατάφεραν να βγουν στο νησί. Εννοείται ότι οι ναυαγοί των δυο πλοίων δεν συναντήθηκαν ποτέ, αφού τους χώριζαν 40 χλμ γκρεμών και κακοτράχαλων βράχων. Δυστυχώς,σύντομα ξέσπασαν έριδες ανάμεσα στους ναυαγούς του Invercauld και η ομάδα σκόρπισε. Όταν έπειτα από ένα χρόνο έφτασε εκεί ένα πορτογαλέζικο μπρίκι,που είδε καπνό να υψώνεται απ’ το βορειοδυτικό άκρο του νησιού, δεν είχαν απομείνει ζωντανοί παρά μονάχα τρεις άντρες από τους δεκαεννιά!

Simon Leys είναι το ψευδώνυμο που υιοθέτησε ο Βέλγος συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και σινολόγος Pierre Ryckmans (1935- ) όταν το1971 δημοσίευσε από τις τότε περίφημες φιλοκαταστασιακές εκδόσεις Champ Libre το βιβλίο, Les habits neufs du président Mάο (Τα καινούργια ρούχα του προέδρου Μάο, κατά το γνωστό παραμύθι «Τα κανούργια ρούχα του βασιλιά»), με θέμα την κινέζικη «πολιτιστική επανάσταση». Ο λόγος για το ψευδώνυμο; Έτσι που τα έψελνε στο μεγάλο τιμονιέρη, δεν θα ξανάβλεπε την αγαπημένη του Κίνα αν υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα. Από τότε έχει συγγράψει κάμποσα, αξιόλογα όπως φαίνεται,βιβλία με τελευταίο αυτό από όπου και το απόσπασμά μας.

Υ.Γ. Λάκη σ’ ευχαριστώ θερμά!

Τρόπος και κανόνας

     Ο κανόνας είναι κάτι αυστηρό. Πάει ευθεία. Αντίθετα ο τρόπος, σαν νερό, ακολουθεί καμπύλες και τεθλασμένες, πάει παντού, διαχέεται.

     Ο καλύτερος τρόπος για να χαράξεις ένα δρόμο είναι το μουλάρι. Ακολουθώντας την ιδιομορφία του εδάφους, πάντα εύρισκε τον ευκολότερο δρόμο. Η οικονομία του ήταν θαυμαστή. Με τα σύγχρονα μέσα, όπου υπάρχει βουνό ανοίγουμε τούνελ, όπου υπάρχει χαράδρα χτίζουμε γέφυρα. Ό δρόμος πάει ευθεία. Οι παλιοί δρόμοι είχαν κάτι από την σοφία του ζώου.

    Από τη φύση τους η ποσότητα, ο όγκος και η ισχύς  συνδέονται με τον κανόνα. Ποσότητα, όγκος και ισχύς υπαγορεύουν κανόνα.  Ενώ, με την έλλειψή τους ή εν τη απουσία τους, ο τρόπος,  απορρέει από την ποιότητα, το μικρό μέγεθος και την ισορροπία.  

    Η Ελλάδα ζει και λειτουργεί με τρόπο. Ή Δύση και το Δ.Ν.Τ γνωρίζει κανόνα. Χρησιμοποιώντας, σαν μοχλό, το χρέος προσπαθεί να επιβάλει κανόνες.

    Όσο πιο πολύ ζεις και αναπνέεις μες τον τρόπο τόσο λιγότερους κανόνες χρειάζεσαι.

    Όσο εξασθενεί ο τρόπος τόσο πληθαίνει και ενδυναμώνεται ο κανόνας.

    Όσο αυξάνει ο κανόνας τόσο σβήνουν και χάνονται τα χνάρια του τρόπου.   

     Είναι εμφανές ότι πρόκειται για μια πάλη πολιτισμών. Ένας πολιτισμός υλικά και τεχνικά άρτια εξοπλισμένος αποπειράται να μετατρέψει και να ενσωματώσει ένα πολιτισμό υλικά και τεχνικά υποδεέστερο. Είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά γίνει το εγχείρημα, είτε σε συνδυασμό, είναι προορισμένο να αποτύχει. Παράδειγμα, η αποτυχία Ρώσων και Αμερικανών στο Αφγανιστάν και η αποτυχία των Αμερικανών στο Ιράκ. Άλλο παράδειγμα αποτυχίας, η νέο-αποικιοκρατική επιβολή  στον Τρίτο Κόσμο και η άνοδος του Ισλαμισμού. Ν’ αλλάξεις τον πολιτισμό μιας χώρας είναι τόσο δύσκολο όσο να προσπαθείς να κάνεις τα ποτάμια της να πάρουν τον ανήφορο. Παρόλα αυτά ποτέ δεν σταμάτησαν οι προσπάθειες με αποτέλεσμα την παγκόσμια δυστυχία.

    Η υπεροχή του τρόπου απέναντι στον κανόνα είναι εμφανής. Ό πρώτος προσιδιάζει στον άνθρωπο, ο δεύτερος στο εργαλείο.

    Ή πορεία ενός πολιτισμού από τον τρόπο στον κανόνα είναι μια πορεία αυτό-υποβάθμισης. Σημαίνει ότι χάνει την ανθρωπινότητά του προς όφελος της εργαλειακής τελειοποίησης.

    Είναι μια πορεία πτώχευσης και ανθρώπινης εξασθένησης. Στο τέλος της στέκει βουβός και μονήρης ο μονοδιάστατος άνθρωπος.

      

                                                                                            

                                                                                                      Β.Η

Οι Βόρειοι

«Είναι τυπικό στη γερμανική κουλτούρα ότι μόνον ο παίκτης που τολμάει να ρισκάρει, και μάλιστα να ρισκάρει τα πάντα, αναγνωρίζεται ως μέλος της ελίτ∙ και αυτό είναι ο λόγος που γίνεται τόσο επικίνδυνη. Αποτέλεσμα αυτού του πράγματος είναι, ότι εμείς οι Βόρειοι δεν επιτρέπουμε ποτέ στον εαυτό μας να παίξει ένα παιχνίδι αν δεν ξέρουμε ποιο είναι το στοίχημα. Άπαξ και το παιχνίδι ξεκινήσει, ο Βόρειος συμμετέχει με τόσο βίαιη ενεργητικότητα, που χάνει εντελώς τον έλεγχο. Για όσους οργανώνουν παιχνίδια με μόνο στόχο να βγάλουν κέρδος αλλά χωρίς να συμμετέχουν οι ίδιοι, οι Βόρειοι είναι οι πιο ευπρόσδεκτοι παίκτες∙ μόνο που η έκβαση του παιχνιδιού εξαρτάται πάντοτε από το πώς θα παίξουν οι Βόρειοι. Και κατά κανόνα οι Βόρειοι ξεχνάνε να σκεφτούν για το τι θα γίνει μετά, όταν τελειώσει το παιχνίδι.»

Άσγκερ Γιόρν, Αξία και Οικονομία,

2^η Έκθεση του Σκανδιναβικού Ινστιτούτου Συγκριτικού Βανδαλισμού, 1962