Ομορφιά και παγίδευση

    Πόσο εύκολα χωρίζουμε το πνεύμα απ’ την ύλη! Σαν να ‘ναι δυο πράγματα ξέχωρα. Λες και δεν έχει μέσα της η ύλη πνεύμα! Και το πνεύμα κάποιες στιγμές δεν φέγγει μέσα από την ύλη!

     Απόδειξη δε, πως και η ύλη έχει κι αυτή τις ποιότητές της. Άλλη η ποιότητα του ξύλου, της πέτρας και του ευγενούς μαρμάρου κι άλλη του αλουμίνιου, του πλαστικού και του τσιμέντου.

    Κι είναι κρίμα να βλέπεις την ομορφιά (γιατί η Α. Τζολί υπήρξε όμορφη πέρα από κάθε αμφιβολία) να παζαρεύει τον εαυτό της, να συναλλάσσεται και να πουλιέται! Και εν τέλει να γίνεται βορά!

    Τι συνήθως λείπει? Η αυτοεκτίμηση? Ο σεβασμός στο δώρο? Ή η αυτάρκεια?

    Σκέφτομαι ότι είναι η απλότητα αυτή που πάντα της εστάθη παραστάτις, όταν όμως υπήρχε ευφυΐα. Ώστε να μην είναι ανοχύρωτη η ομορφιά και καταστροφή τα θέλγητρα.

    Οι πιο όμορφες γυναίκες είναι αυτές που ήξεραν να κρύβονται και να φυλάσσουν το προικιό τους. Και να μη δρασκελούν ποτέ το όριο της απλότητας. Αυτές υπήρξανε μακάριες. Κάποιες μάλιστα έγιναν πραγματικά θείες, μη έχουσες καν επίγνωση του κάλλους τους.

     Γιατί η πιο συγκινητική ομορφιά είναι αυτή που δεν διαλαλεί τον εαυτό της. Ξέρει μάλιστα να αποκρύπτεται και να φανερώνεται κατά περίστασιν.

    Τότε είμαστε μπροστά σε μια συγκεκριμένη ευφυΐα που αναγνωρίζεται σαν βάθος. Λέγεται αλλοιώς και ευγένεια. Και είναι μόνο τότε που η ομορφιά διαρκεί και αυξάνει μες τον χρόνο.

                                                                                              Β. Η

ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ

Κόρη του λευκού γιαλού

του πιο καθάριου του πιο λεπτού

του πιο διάφανου

κόρη του λευκού γιαλού

με τις μακριές βλεφαρίδες

και το βλέμμα το στοχαστικό

κι εκείνο το άλλο βλέμμα

που ονειρεύεται τον εαυτό του

με τη μπούκλα που ξεφεύγει

απ’ τα δεξιά

που τη χαϊδεύεις παίζοντας όταν

είσαι αφηρημένη

κι ένα γέλιο πρόσχαρο π’ αναβλύζει

απ’ την κοιλιά σου

Όταν σε βλέπω να περνάς

θυμάμαι ότι οι πιο όμορφες γυναίκες

ερχόντουσαν απ’ την κοιλάδα του Ευρώτα

Κόρη που αλαφροπατείς

με τα λεπτά πάνινα παπούτσια

και τα μαύρα ρώσσικα στιβάλια

όχι μ’ εκείνες τις μπότες

τις κτηνώδεις με το ηχηρό

τακουνάκι της αλαζονείας

περνώντας πλάϊ μου σαν αέρας

είσαι η Άρτεμις η ξανθομαλλούσα

που σαρώνει τις πλαγιές

σχεδόν βλέπω τη φαρέτρα

Κι είσαι άλλοτε μια Νύμφη

και άλλοτε μια από τις Νηρηίδες

Και την επόμενη στιγμή

με το γαλάζιο βλέμμα σκεπτικό

μύτη λεπτή

καλογραμμένο στόμα

Είσαι η Αθηνά

η ηλιοπερίχυτη Παλλάδα

που ορίζει τα νοήματα

και καθορίζει τα λεχθέντα

Κι άλλες φορές η πλατιά η Δήμητρα

μητέρα των καρπών

με τα ικανά τα χέρια

Και κάποιες στιγμές η Αφροδίτη

των ανεπαίσθητων αγγιγμάτων

Κυρία των υπαινιγμών των επιθυμιών

και των βλεμμάτων.

Εσύ,δαιμονική θεά!

Κόρη πότε γήινη πότ' αέρινη...

Τι άλλο δείχνει η νεότευκτη ομορφιά σου

παρά τη ρώμη που επιστρέφει

σε τούτο το λαό

Τι άλλο δείχνει η χάρη σου παρά πως έρχεται

η νέα ανάσταση του γένους

Όταν στέκεις δίπλα μας

δεν χωρά λιποψυχιά

Σε είδα να βαδίζεις μέσα στη φωτιά

ανάμεσα στα παλικάρια

ήσυχη,αμόλυντη

με τη καρδιά δοσμένη στη νέα πίστη

σ΄ αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε

το νέο 1905

Δέσποινα των ταραγμένων δρόμων

Δέσποινα των λογισμών μου

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτότητας

Θυμάμαι τη μάννα σου στη Νομική

που μ’ ένα βήμα δρασκέλισε για το λαό της

το σύνορο του φόβου.

Σαν και σένα όμορφη,

ομόρφαινε ως το άπειρο

από την ευθύνη που ‘παιρνε

πάνω στους λεπτούς της ώμους.

Η φωνή της ακούστηκε σαν καμπάνα

όταν ήρθανε τα νέα.

«Δεν θα βγει κανείς!»

Ούτε έκατσε πολύ μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ήτανε στη Πλατεία Βάθης και ύστερα στη Μάρνης

σ’εκείνη την επίθεση στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

μαζί με τους λαϊκούς και τα παιδιά από τα σφαιριστήρια

που τ’ ασθενοφόρα φεύγανε βουβά

γιατί κουβαλάγανε νεκρούς.

κείνη τη νύχτα που η στριγκλιά έφερνε βόλτες

στη μισόφωτη πλατεία

Ούτε για τη σφαίρα που

δέχτηκε στη γάμπα

της άρεσε να λέει

Με τα χρόνια απόμεινε

μόνο ένα λεπτό λευκό σημάδι

Δεκαεφτά κοπέλες στο κελί

όρθιες περιμένοντας

να πάνε για ανάκριση

Τόσος Πλούτος!

Τη βλέπω καμιά φορά

στο λεωφορείο

Είναι λίγο μαζεμένη

Έχει μια κάποια συστολή

Δεν με πειράζει που

τα στήθια της είναι

λίγο μαραμένα

Είναι φυσικό

Μόνο να! που το στέρνο της

κυρτώνει λίγο προς τα μέσα

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτής ευθύνης

δεν ξέρω πώς

δεν ξέρω πού

αλλά είμαι σίγουρος

πως θα σε ξαναβρώ

στην κόρη σου

που ακόμα δεν έχει γεννηθεί.

Β. Η.

 

 

 

Πρόληψη

Ότι συνιστά παραβίαση του Συντάγματος η προληπτική επιστράτευση εργαζομένων πριν απεργήσουν, είναι κάτι που πολλοί επισήμαναν και κατήγγειλαν.

Ότι συνιστά παραβίαση ενός άλλου «συντάγματος» η προληπτική χειρουργική αφαίρεση υγιών ζωτικών ανθρώπινων μελών πριν εκδηλώσουν οιαδήποτε νόσο,πολύ φοβάμαι πως είναι κάτι που λίγοι θα καταγγείλουν και πως οι περισσότεροι,υπό τη διεύθυνση της προπαγάνδας, θα χειροκροτήσουν και θα δεχτούν σαν υπόδειγμα προς μίμηση.

Ο αέρας που αναπνέουμε,ολοένα και πιο πηχτός κι αρρωστημένος.

Μπροστά στα μάτια μας, με σημαία τις στατιστικές και τους αλγόρθμους, συντελείται η −όχι εντελώς ακούσια,δυστυχώς− αιχμαλωσία ανθρώπων και κοινωνιών στην τεχνοφασιστική δυστοπία.

Ειρωνία; Ίσως ποτέ πριν ο θάνατος δεν ήταν τόσο κραταιός κι ο άνθρωπος τόσο παροπλισμένος απέναντί του όσο σε αυτή την κοινωνία, που κήρυξε ως ύψιστο ιδανικό της την αμεριμνησία μιας υποτιθέμενα ακαταπόνητης νεότητας και λάτρεψε σαν θεό της το καινούργιο, το αρυτίδωτο και το γυαλιστερό.

Μα να: η ώρα που ο Μπρούνο οδεύει ολοταχώς προς το ψυχιατρείο, είναι η ώρα που αρχίζει ο θρίαμβος του Μισέλ.*

Σωστά ειπώθηκε λοιπόν:

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Όχι μ’ ένα βρόντο

Μα μ’ ένα λυγμό.**

*Τα στοιχειώδη σωματίδια, του Μ. Ουελμπέκ.

** Οι κούφιοι άνθρωποι, του Τ.Σ. Έλλιοτ

 

Σταθμός Λεωφορείων, Κοζάνη

  

    Πρωί, πίνω καφέ στον σταθμό λεωφορείων της Κοζάνης περιμένοντας το λεωφορείο για την Φλώρινα. Δίπλα μου δυο οικογένειες με μικρά παιδιά και ένας ξωμάχος παπάς με σταχτιά κοτσίδα και σκούρα θλιμμένα μάτια.

    Αφηγείται πώς, μερικά χρόνια πριν, τον έρριξε το μουλάρι, κτύπησε πίσω στο κεφάλι κι έμεινε αναίσθητος εκεί που έπεσε. Όταν συνήλθε, μιά ώρα μετά, το μουλάρι ήταν ακόμα εκεί. Τ’ άλλα ζώα είχανε φύγει. «Είχε καταλάβει ότι μου ’κανε ζημιά και καθόταν συντροφιά» είπε. Κατόπιν, διηγείται τη σύντομη περιπέτειά του στο νοσοκομείο και η συζήτηση σβήνει από έλλειψη ενδιαφέροντος.

    Ακούω με τεντωμένα αυτιά. Τα λόγια του φτάνουν πάνω από τον θόρυβο των θαμώνων και τους ήχους της καφετιέρας. Τον περιεργάζομαι καθώς πίνει μια γουλιά καφέ, μια γουλιά νερό, μετά ξανά καφέ, ξανά νερό. Συλλογίζομαι αυτό που άκουσα.

 Ύστερα από πέντε λεπτά του απευθύνομαι. «Έτσι λοιπόν πάτερ! Κατάλαβε το ζώο ότι σου ‘κανε ζημιά κι έκατσε παραστάτης!» Βάζει το χέρι στ’ αυτί για να μ’ ακούσει. «Ναι, ναι» λέει. «Στάθηκε εκεί!»

    Ο άνθρωπος από το διπλανό τραπέζι, που κάθεται πλάτη με πλάτη με τον παπά και κοιτάει έξω από την τζαμαρία, ένας μεσήλικας αγρότης, με στρατιωτικό τζάκετ και ψηλές γαλότσες, γυρνάει προς το μέρος μου. «Το μουλάρι δεν σε παρατάει ποτέ!» μου λέει. «Το μουλάρι έχει άλογο μέσα του. Τι είναι, γαϊδούρι με άλογο δεν είναι? Το γαϊδούρι φεύγει, το άλογο όχι! Θα κάτσει εκεί κι αν δεν ξυπνάς θα σκύψει τον λαιμό και θα σε σπρώχνει με το κεφάλι και θα ρουθουνίζει.»

     «Για αυτό λέμε για κάποιον ότι είναι γαϊδούρι?» ρωτάω. «Ναι, ναι» λέει.  «Το άλογο όμως όχι. Δεν υπάρχει καλύτερο ζώο από το άλογο!»

  Ακούει κι ο παπάς με το χέρι στο αυτί και με κοιτάει στοχαστικά. «Έτσι είναι» συμφωνεί. «Μυστήρια πράμματα που έχει η φύση!»

    Και μ’ αυτά το υπερμοντέρνο και άνετο ΚΤΕΛ που έχουν στήσει στην Κοζάνη μεταμορφώνεται σ’ έναν απόκρημνο και κακοτράχαλο τόπο!

                                                                                                 Β. Η